Głosowanie na patrona szkoły pozwoliło wyłonić trzy postacie, które zyskały największą aprobatę. Poniżej przedstawiamy sylwetki wybranych kandydatów, mając nadzieję, że przedstawione rekomendacje pozwolą na dokonanie ostatecznego wyboru w wyniku kolejnego głosowania całej społeczności.
Jan Twardowski
“Gdyby wszyscy mieli po cztery jabłka/ gdyby wszyscy byli silni jak konie/ gdyby wszyscy byli jednakowo bezbronni w miłości/ gdyby każdy miał to samo/ nikt nikomu nie byłby potrzebny“
J. Twardowski „Sprawiedliwość”
Humanista, poeta, pisarz, wychowawca, duchowny, Kawaler Orderu Uśmiechu- odznaczenia przyznawanego przez dzieci. Bliskie mu były sprawy małego i dorosłego człowieka. To jego słowa: „Spieszmy się kochać ludzi- tak szybko odchodzą” często przytaczane są przy różnych okazjach wymagających zadumy i refleksji nad przemijalnością ludzkiego życia. Jego poezję przenikały klimaty franciszkańskie- akceptacja różnorodności, pokora, szacunek dla każdej, nawet najmniejszej niedoskonałej istoty. Jednocześnie potrafił powagę i zadumę łączyć z żartobliwością i uśmiechem.
Urodzony 1 czerwca 1915 roku w Warszawie. W 1927 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego. W latach 1931-1936 był współredaktorem pisma młodzieży szkolnej „Kuźnica Młodych”. W 1935 roku podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Ukończenie studiów przerwał wybuch II wojny światowej. Twardowski podczas wojny angażował się w działalność konspiracyjną, był uczestnikiem powstania warszawskiego.
Doświadczenia wojenne w dużym stopniu wpłynęły na jego decyzję o wstąpieniu do seminarium duchownego . Święcenie przyjął 4 lipca 1948 roku. Pełnił posługę księdza wikariusza w parafii w Żbikowie obok Pruszkowa. Uczył także religii w szkole specjalnej. W 1952 roku został wikarym w kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu, a później w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy na Saskiej Kępie.
W 1960 roku został mianowany rektorem przy klasztorze Panien Wizytek na Krakowskim Przedmieściu, gdzie posługę sprawował do końca życia. Tam też głosił kazania dla dzieci, którym później zadedykował zbiory „Zeszyt w kratkę”, „Patyki i patyczki”, „Rozmowy z dziećmi i nie tylko z dziećmi”.
Był również duszpasterzem warszawskich środowisk twórczych. Jego kazania, ze względu na głębię i łączenie w nich wątków literackich, cieszyły się dużym zainteresowaniem. Uczęszczali na nie również jego czytelnicy.
Zmarł 18 stycznia 2006r. w Warszawie. Został pochowany w krypcie w Panteonie Wielkich Polaków, miejscu pochówku dla zasłużonych w Świątyni Opatrzności Bożej w warszawskim Wilanowie.
Janusz Korczak dał się poznać jako niezwykły twórca pedagogicznego systemu wychowania dzieci w duchu szacunku, ale i samodzielnego myślenia. Był również znakomitym pediatrą oraz twórcą literackim, a przy tym osobą wybitnie zasłużoną w walce o prawa dziecka.
Właściwie nazywał się Henryk Goldszmit. Janusz Korczak to pseudonim literacki, który przyjął, wysyłając w 1898r. dwie sztuki na konkurs literacki ogłoszony przez Ignacego Paderewskiego.
Przyszedł na świat w Warszawie 22 lipca roku 1878 lub 1879. Pochodził z ubogiej rodziny, której sytuacja pogorszyła się po śmierci jego ojca. Uczył się w rosyjskim gimnazjum na Pradze. Jeszcze jako gimnazjalista zaczął publikować w humorystycznym czasopiśmie „Kolce”. Po śmierci ojca sytuacja materialna zmusiła go, aby już w wieku lat piętnastu wspierał rodzinę, zarabiając udzielaniem korepetycji.
W 1898r. rozpoczął sześcioletnie studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Cesarskiego. W 1905r. po uzyskaniu dyplomu został powołany do wojska, wziął udział w wojnie rosyjsko-japońskiej, pracując jako lekarz wojskowy. W okresie I wojny światowej był młodszym ordynatorem lazaretu dywizyjnego w armii Samsonowa. Do Warszawy powrócił dopiero w 1918r. W czasie wojny polsko-bolszewickiej został oddelegowany jako lekarz wojskowy do szpitala epidemiologicznego na Kamionku.
Niezwykłą wrażliwość na sytuację dzieci przejawiał już od czasu ukończenia studiów. By zapoznać się z twórczością i metodami pedagogicznymi, wyjechał do Szwajcarii, chciał bowiem kształcić młodzież oraz pomagać w ramach niezbędnych czynności szpitalnych Nie miał jednak zamiaru opuszczać Warszawy na dłużej – tam też zorganizował Dom Sierot dla dzieci żydowskich, który działał w latach 1912 – 1942. Równolegle udzielał się w domu dla dzieci polskich, który był sierocińcem i szkołą (1919 – 1936). Przyświecała mu dewiza równego traktowania dzieci, w duchu tolerancji i szacunku dla najmłodszych.
W dorobku Janusza Korczaka odnajdujemy wiele książek dla dzieci, ale zacząć wypada od wzmianki, że wydawał w międzywojniu gazetkę „Mały Przegląd” – specjalnie dla najmłodszych czytelników. To pismo redagowały same dzieci, pisząc o sprawach, które dla nich były ważne, choć innym mogły wydać się błahymi.
Dorosłym dedykował natomiast książkę „Prawo dziecka do szacunku” oraz „Jak kochać dziecko”. Ponadto wiele napisał przede wszystkim dla dzieci. Któż przecież nie słyszał o takich pozycjach jak „Kajtuś Czarodziej”, czy „Król Maciuś I”, „Kiedy znów będę mały” oraz „Bankructwo Małego Dżeka”.
Zginął w obozie koncentracyjnym w Treblince, w 1942 roku. Poniósł śmierć w komorze gazowej, towarzysząc do końca swym dzieciom i wychowawcom Domu Sierot.
Kornel Makuszyński znany jest przede wszystkim jako autor powieści dla młodzieży, krytyk teatralny, poeta i dziennikarz okresu przedwojennego.
Wokół siebie roztaczał pozytywną energię i optymizm. Hołdował takim wartościom jak przyjaźń, szacunek dla drugiego człowieka, pomoc potrzebującym, uczciwość, sprawiedliwość, empatia. Odnaleźć je można w jego utworach skierowanych do młodego czytelnika, np.: „Szatan z siódmej klasy”, ”Panna z mokrą głową”
Urodził się 8 stycznia 1884r. w Stryju koło Lwowa.
Ojciec, Edward Makuszyński, urzędnik galicyjski, osierocił rodzinę, gdy Kornel miał 10 lat. W Stryju chłopiec skończył pierwszą klasę gimnazjalną, pomagał rodzinie, zarabiając na swoje utrzymanie korepetycjami. Po przeniesieniu do krewnych w Przemyślu, tam kończył drugą klasę gimnazjalną. Następnie od 1898 kontynuował naukę w C. K. IV Gimnazjum we Lwowie, gdzie w 1903r. zdał egzamin dojrzałości.
Już jako 14-latek zaczął pisać wiersze, a ich pierwszym recenzentem był Leopold Staff.
Młody Kornel Makuszyński rozwijał się, studiując polonistykę i romanistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, a później romanistykę na Sorbonie w Paryżu. Podróżował po Europie, m.in. zwiedzając Francję, Włochy, Niemcy.
W 1911r.ożenił się z Emilią Bażeńską. Zafascynowany architekturą zakopiańską, zakupił w Tatrach domek, który postawił w dworskim parku w Burbiszkach na Litwie, gdzie zamieszkał z żoną.
Po wybuchu I wojny światowej został jako obywatel austriacki internowany, a później zesłany w głąb Rosji. Dzięki pomocy przyjaciół w 1915r. Makuszyńskim pozwolono zamieszkać w Kijowie. Tam pisarz związał się ze Związkiem Literatów i Dziennikarzy Polskich, którego został prezesem. Był także kierownikiem literackim Teatru Polskiego.
Po zakończeniu wojny w 1918r. przeniósł się z żoną do Warszawy. Jego kariera literacka nabrała tempa. Makuszyński nawiązał współpracę z redakcjami najbardziej poczytnych dzienników i czasopism kulturalnych, między innymi z: „Warszawianką”, „Rzeczpospolitą”, „Ilustrowanym Kurierem Codziennym”, „Kurierem Warszawskim”, na łamach których zamieszczał felietony oraz recenzje. W tym czasie powstały również liczne utwory dla dzieci i młodzieży, które zapewniły mu sympatię młodego pokolenia i ugruntowały jego pozycję jako pisarza: autobiograficzna opowieść „Bezgrzeszne lata”, „O dwóch takich, co ukradli księżyc”, „Przyjaciel wesołego diabła”, „Panna z mokrą głową”, „Wyprawa pod psem”, „Wielka brama”, „Awantura o Basię”, „Szatan z siódmej klasy” oraz „Szaleństwa panny Ewy”. Rok 1926 przyniósł Makuszyńskiemu Państwową Nagrodę Literacką za poemat dygresyjny „Pieśń o Ojczyźnie” oraz najwyższe wyróżnienie literackie, przyznane mu przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego .
Chętnie odwiedzał Zakopane, gdzie spędzał po kilka miesięcy w roku.
Po śmierci żony w 1926r. wkrótce ożenił się powtórnie ze śpiewaczką Janiną Gluzińską. Jego związki z Zakopanem przypieczętowane zostały w 1931r., kiedy nadano mu honorowe obywatelstwo Zakopanego. Tam znalazł swoje miejsce w czasie II wojny światowej, gdy utracił w czasie powstania warszawskiego cały dorobek swojego życia. Tam mieszkał aż do końca życia w willi „Opolanka” przy ulicy Tetmajera 15.
Po wojnie popadł w niełaskę nowych władz, a jego twórczość objęto zakazem publikacji. Zmarł 31 lipca 1953. Został pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem.
W 1966r. powstało Muzeum Kornela Makuszyńskiego w Zakopanem. Od 1994 przyznawana jest Nagroda Literacka im. Kornela Makuszyńskiego. W 2018r. pośmiertnie odznaczony został Orderem Orła Białego. Stworzony przez niego przy współpracy z rysownikiem Marianem Walentynowiczem cykl historyjek słowno-obrazkowych o przygodach Koziołka-Matołka oraz „Przygody małpki Fiki-Miki” zapewniają mu pamięć również najmłodszych czytelników.